دو سال بعد از شروع جنگ جهانی دوم، دولت‌های گروه متفقین شامل انگلستان، شوروی و آمریکا به راه‌های ارتباطی ایران به منظور ارسال مهمات و مواد غذایی از مبدا خلیج فارس به شوروی، برای توقف پیشروی شتابان آلمان در شرق اروپا، احساس نیاز کردند و برای فراهم ساختن زمینه آغاز حمله نظامی به کشورمان، حضور کارشناسان آلمانی در ایران را، بهانه قرار دادند.
هر چند رژیم پهلوی با آغاز یورش ناجوانمردانه زمینی، هوایی و دریایی سربازان شوروی در بامداد سوم شهریور سال ۱۳۲۰، دستور ترک مقاومت صادر کرد، ولی در درون ارتش ایران، جوانمردان غیور و گمنامی بودند که این دستور را زیر پا گذاشتند و تا آخرین فشنگ و آخرین قطره خون سرخ‌شان، مردانه از سرزمین مادری‌شان و حیثیت و ناموس کشورشان دفاع کردند.
در این یورش، مراکز نظامی و انتظامی شهرها و یگان‌های مستقر در مرزها و مناطق مسکونی بی‌دفاع هدف قرار گرفتند که در نتیجه این اقدامات، هزاران تن از نظامیان و شهروندان به وسیله ماشین جنگی دشمنان، شهید و زخمی و زیر آوارها زنده‌به‌گور شدند.
شهر جلفا در آذربایجان شرقی از نخستین مناطق شمالی ایران بود که در ساعت چهار صبح روز سوم شهریور ماه ۱۳۲۰ توسط نیروهای متفقین مورد تجاوز قرار گرفت.
ارتش چهل و هفتم روس به سرلشکری فردی به نام «نوویکف» که بر اساس طرح متفقین از مدت‌ها پیش درنخجوان و شهر جلفای آن سوی مرز مستقر شده بود، به قصد ورود به ایران، وارد رودخانه ارس و عازم عبور از پل آهنی رودخانه شد.
نیروهای روسیه شوروی پس از عبور از ارس با مقاومت مرزبانان غیور ایرانی مواجه شدند.
سه مرزبان فداکار و جوانمرد به نام‌های «مصیب محمدی»، «سید محمد راثی هاشمی» و «عبدالله شهریاری» به دلیل اشراف بر پل، با عملیات تعقیب و گریز توانستند ارتش روس را برای ۴۸ ساعت متوقف کنند.
نیروهای متفقین در نهایت با به شهادت رساندن این سه مرزبان و استفاده از توپخانه سنگین، موفق به عبور از ارس و ورود به خاک ایران شدند.
مرزبان دیگری به نام «استوار میرزاعلی» نیز در جلفا پس از سه ساعت مقاومت در برابر متفقین، شهید می‌شود
