مجلسی که با فراز و نشیب‌هایی فراوانی به پا شد و از عنفوان تشکیل تا به حال با معضلاتی صعب دست به گریبان بوده است. در درازا برپایی مجلس در ایران یکی از بزرگترین آفت‌های اصلی انتخابات ماهیتاً وجود فرهنگ قومی گرایی، طایفه گرایی و محلی گرایی می‌باشد. در ایران با وجود استجابت مفاهیم سیاسی مدرن چون انتخابات هنوز عناصری از فرهنگ سیاسی سنتی حفظ شده است. بطوریکه بخش عمده‌ای از تاریخ کشور ما را پس از عصر زرین ایرانی-اسلامی، کشمکش‌های قومی و محلی شکل داده و این وضعیت بر ذهنیت تاریخی و فرهنگ سیاسی ما تأثیر گذاشته است.
بدین سان از خلاف آمد عادت استمرار این فرهنگ سیاسی منشأ اثر تصمیم گیری‌های انتخاباتی مبتنی بر تعصبات قومی، طایفه‌ای و محلی گشته است. انتخابات در بعضی فصول در عرصه محلی نه ساحتی برای سیاست ورزی که مکانی برای خلق احساسات قومی و طایفه‌ای می‌گردد و عده‌ای در پهنه سیاست محلی از احساسات قومی برای صعود به مسند قدرت و کسب کرسی‌های آن و نیز سرپوشی برای ضعف و سستی‌های خویش بهره می‌برند. وانگهی تحت تأثیر این شاخص، داوطلبان نه به خاطر توانمندی‌های علمی، مدیریتی و سیاسی بساکه صرفاً به علت تعصبات قومی و محلی مورد پشتبانی قرار گرفته و صراط مجلس را طی می‌کنند. در این صورت تردیدی نیست که نامزد برآمده از صندوق انتخابات مجلس شورای اسلامی خویش را بیش از آنکه وامدار منافع ملی بپندارد، مدیون آن قوم ومحل و ریش سفیدانش خواهد پنداشت. علی‌ای حال این مسئله نماینده منتخب را در مسیری قرار می‌دهد، که به جای پیگیری جامع امور توسعه و منافع ملی که مسبوق بر توسعه محلی می‌باشد، خود را گرفتار فعالیت‌های محدود شهری کند که پیشرفت امور آن در گرو ترقی کشور در سطح کلان است. حکما مجلس نماد حاکمیت ملی و انتخابات مجلس هم عرصه‌ای برای ابتنا و پیشبرد راهبردهای توسعه‌ای ملی می‌باشد. امید است با خرد عقلانی و بری از تعصبات قومی و محلی در انتخابات پیشرو در پای صندوق‌های رأی حضور بهم رسانده و با چشم و ذهنی باز رأی خود را تیکه گاه نامزدی نماییم که در مجلس شورای اسلامی تیکه گاه منافع ملی و حقوق شهروندی ما باشد.
دانشجوی کارشناسی ارشد، شهید بهشتی
