عطالله عبدی
در سوگ رحیم نیکبخت

۱۹ مرداد, ۱۴۰۰
در سوگ رحیم نیکبخت

                    با گذشت این و آن می دهد ندا زمان                    هر سحر که ای خفتگان بهوش

نوشتن درباره درگذشت دکتر نیکبخت بسیار غمبار، حزن انگیز و باور رفتنش سخت و جانکاه است. نیکبخت را می توان الگو برای کسانی دانست که در مسیر کشف حقایق علمی پا می گذارند. وی جز با پژوهش و جستجوی علمی، حرفی و ادعایی را در چارچوب حوزه فکری مورد علاقه اش بیان نمی کرد. به معنی واقعی کلمه پژوهشگر بود و با شور و شوق خستگی ناپذیر نتایج کارهای علمی خود و دیگران را در اختیار جویندگان حقیقت قرار می داد. او باوری عمیق به هویت ایرانی داشت و آذربایجان را بخشی مهم و تأثیر گذار در ساخته شدن و استمرار آن می دانست. در این مسیر وارد مجادله با کسی نمی شد و صرفا با پژوهش، نوشتن و نشر آن در پی آگاهی بخشی پیرامون واقعیتهای علمی مطرح در مورد هویت ایرانی آذربایجان بود.

او به عنوان فردی عملگرا خود را تنها بند کنج کتابخانه نکرده، بلکههر جایی ضرورت ایجاب می کرد که حرفی علمی گفته شود با کمال علاقه و در عین فروتنی حضور داشت. در بیش از یک دهه ای که افتخار دوستی با ایشان را داشتم هر زمان که از ایشان خواهش کردم که در جلسه ای، نشستی یا همایشی حضور یابند بدون درنگ حضور می یافت و انصافا بر غنای آن می افزود.

با آنکه در کنار تخصص بالای خود در حوزه مطالعات آذربایجان،باورهای مذهبی و سیاسی خاص خود را داشت اما به هیچ وجه این باورها و اعتقادات خود را در کار علمی و تعاملاتش با دیگر همفکران و ایران دوستان دخالت نمی داد. در این مدت برای یک بار ندیدم در مورد عقاید و باورهای سیاسی کسی ابراز نظر بکند. او غرق در هدف بود و تمرکزش بر آگاهی بخشی به جوانان آذربایجانی پیرامون دامها و چاههایی بود که بدخواهان و جاعلان پیش پای آنها گذاشته اند. هیچ چیز او را از این هدف مقدس دور نمی کرد.

صبر، وقار و متانتی مثال زدنی داشت. صاف و صادق بود، بدون هیاهو کار می کرد. با آنکه هر سال آثار علمی متعددی را منتشر می کرد و همایشهای علمی زیادی را برگزار می کرد ولی ذره ایغرور در وی نمی دیدیم؛ سرمایه ای بود که نابهنگام از میان ما رفت و ما را در غمی بزرگ فرو برد.

او به انسان و انسانیت اعتقاد داشتند و تعاملاتش با افراد صرفا منتهی به مقاطع کاری نبود. براستی قدرشناس بود، در دو سال گذشته که دو دوست و سرمایه ملی یعنی دکتر جمشیدی راد و جناب رشیدی را از دست دادیم تلاش فراوانی برای گرامیداشت آنها انجام می داد.

در آخرین صحبتی که حدود بیست روز پیش با وی داشتم از گرفتاریهای کاری و اینکه کرونا اوضاع کار و فعالیت را مختل کرده است گفت؛ امروز ما می گوییم دوست گرامی کرونا در کار شما گره انداخت و زندگی پر خیر و برکت شما را متوقف کرد و ما را برای همیشه داغدار کسی کرد که باید سالیان سال برای ایران خدمت می کرد. دوست عزیز با آنکه شانه های ما کم طاقت تر از آنست که بار مسولیت سنگینی را که تو به دوش می کشیدی بر عهده بگیرد ولی همه دوستانی که امروز از عمق وجود داغدارتهستند تلاش خواهند کرد  رسالت تاریخی آذربایجان در دفاع از ایران همچون گذشته با شکوه و استوار ادامه یابد.

دوست گرامی «ندای  باز این چه شورش است» این روز ها از هرکوی و برزنی به گوش می رسد و چقدر جای شما با  شور حسینی تان خالی است.

روحت شاد و  همنشین برگزیدگان