برای زدودن همبستگی ملی در جامعه است. همبستگی ملی نیز نخستین عامل کشور بودن و ملاتی است که مردمان قلمرو یک دولت را به هم پیوند می دهد. در غیاب این عامل کشورها به صورت ذهنی چند قطبی شده و به سمت تجزیه روانی پیش می روند و وضعیتی همانند آنچه در عراق و لبنان و افغانستان وجود دارد بر فضای سیاسی حاکم می شود. کارشناسان معتقدند پس از تشکیل یک کشور، همبستگی ملی مهم ترین عامل برای تداوم حیات یک دولت-ملت است.
جریان «نفرت‌قومی» اخیرا پی برده است که بدون پیمودن های پله ها و مراحل نخست قومیت گرایی که پیشرط تنش و واگرایی است، احتمال نیل به اهداف غایی را ندارد. در نتیجه در سطح تئوریک تلاش خواهد کرد با «دیگری»سازی مردم نسبت به یکدیگر ،ایجاد تضادهای قومی ضمن استفاده از فضای مساعد سیاسی به عرصه بازگردد.
بر اساس نظرسنجی ها و طرح های پیمایشی متعدد همبستگی ملی در ایران در درجه بسیار مطلوبی است و این اندوخته تاریخی چیزی است که بارها و بارها نجات بخش ملت ایران بوده است. در پروژه مزبور شهرندان کشور به ملت های مختلف تقسیم می شوند در مرحله بعدی بر اساس فرمول یک ملت-یک کشور، داشتن دولت مستقل حق هر یک از ملت ها عنوان می شود.
