بودند. وی متولد 1320 در تهران بنابر روایتی از قبایل عرب مهاجرت کرده به ایران در دوره ناصرالدین شاه بود. وی برای کسب درآمد وارد بازی های امنیتی پیچیده شده بود و در نهایت با حمایت مالی حزب بعث آثار تاریخی در انکار فرهنگ و تمدن ایران و زبان فارسی منتشر کرد.
وی با تاسی از عبدالله شهبازی از مکتب توهم توطئه پیروی می کرد و همه تحرکات عالم هستی را توطئه یهود می پنداشت. در همین راستا در آثار خود ادعا کرده بود که دیوان حافظ ، سعدی بسیاری دیگر از آثار ادب فارسی جعلی هستند.
یکی دیگر از ادعای عجیب وی خالی بودن سراسر فلات ایران از سکنه در دوران پیش از اسلام است. وی همچنین منکر تاریخ ماد و بابک خرمدین بود. پورپیرار فاقد تحصیلات آکادمیک بوده و بدون روش شناسی یا کم ترین اطلاع از روش تحقیق به نویسندگی می پرداخت به این دلیل دیدگاههایش از سوی تاریخ دانان دانشگاهی جدی گرفته نشد. آنها معتقد بودند که پورپیرار برای کسب شهرت این آثار را منتشر کرده است. از سوی دیگر آثار وی پیش از شهرت در ایران در عراق و باکو ترجمه و منتشر شده اند. کتاب وی در سال 2001 در باکو منتشر شد. دورانی که هنوز در ایران شناخته شده نبود.
ناصر بناکننده در اواخر عمر گرفتار بیماری و انزوای شدید بود و از فرط فقر به همکاری با وهابیت پناه برده بود. پورپیرار به خاطر کسب پول بیشتر بدنام شدیدی را متقبل شده و دوستان قدیمی خود را از دست داده بود.
دلالت های وهابی در آرای ناصر پورپیرار
ناصر پورپیرار این بار در تلویزیون وهابی ها
