آزادی مطبوعات بدون سندیکاها و تشکل های غیردولتی روزنامه نگاری امکان پذیر نیست چرا که برخی همواره به دنبال روزنامه نگاران اطاعت پذیر و بدون حامی هستند.
هرچند از نیمه های قرن 19، آزادی مطبوعات در جهان رشد خوبی داشت ولی متاسفانه مطالعه تاریخ مطبوعات ایران از مشروطه(نخستین قانون مطبوعات ایران با برداشت از قانون فرانسه در 1881 نگاشته شد) تا دهه نود شمسی نشان می دهد که تشکل، انجمن و سندیکای روزنامه نگاری مدافع قلم به دستان در این کشور که یکی از تضمین کننده های آزادی بیان و قلم هستند مجال ظهور و بروز نیافته اند و اگر اساسنامه، نظام نامه و قانونی تدوین شده آسیب پذیر بوده و ضمانت اجرایی و حقوقی در صیانت از این صنف نداشته و دچار به اصطلاح وتو نیز شده اند.
امروزه آزادی مطبوعات به عنوان شاخصی از توسعه است و دفاع از روزنامه نگاران، دفاع از منافع عمومی است. نظام ها و دولت های مردم گرا به خواست عمومی که یکی از آن ها جامعه باز است توجه خوبی نموده و دشمنانش را با ساز و کارهای حقوقی و قانونی تا حدودی به حاشیه رانده اند.
این دولت ها از طریق وزارت خانه ها، لایحه هایی که به استقلال حرفه ای روزنامه نگاران و آزادی مطبوعات می انجامد تهیه و آن را در قالب پیش نویس نظام نامه حقوقی برای تصویب به مجلس برده اند.
اما در ایران ما، انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و انجمن دفاع از آزادی مطبوعات در اغما هستند. معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولتی که در انتخابات ریاست جمهوری وعده بازکردن قفل این دو نهاد مستقل را با کلید تدبیر داد، اقدامی در این راستا انجام نداد و به نظر نمی رسد که پس از 3 سال و اندی و در چند ماهی که از عمر آن باقی است بتواند کاری از پیش ببرد.
ضرب المثل “دولت ضعیف، مردم ضعیف” و برعکس، هم اکنون گریبان جامعه رسانه ای کشور را گرفته است. اگر دولت، نالان از حمایت رسانه ای و تبلیغاتی است و از تبعیض سخن می گوید نتیجه بی توجهی به حقوق همه جانبه روزنامه نگارانی است که منتظر عمل به وعده های آن در جهت فراهم نمودن فضای مناسب برای آزادی مطبوعات و رسانه ها بودند.
هر چند برای روزنامه نگاران استخوان دار و مستقل، حمایت کردن و نکردن تاثیری در احوال آنان ندارد و در پاییز یا بهار مطبوعات نیز قلم بر زمین نگذاشته و نیام آن بر نکشیده و به وظیفه حرفه ای خود عمل کرده اند، اما شاید برای بسیاری دیگر حمایت های صنفی مهم بوده و تشکیل “سندیکای مستقل روزنامه نگاران ایران” یکی از مطالبه های به حق روزنامه نگاران است تا بتوانند کف مطالبات خود را از طریق این سندیکا و تشکل صنفی پیگیری کنند.
