آموزش با یک زبان مشترک شرط پایداری اقوام مختلف ایرانی/سهیلا جلودارزاده

۸ اردیبهشت, ۱۳۹۷
آموزش با یک زبان مشترک شرط پایداری اقوام مختلف ایرانی/سهیلا جلودارزاده
قانون: در دنیای امروزی ترویج و نشر علم و دانش به آسانی امکان‌پذیر است و زمینه برای دسترسی به علوم مطرح دنیا فراهم است. اکنون قدرت‌های جهانی به سمت اتحاد و یکپارچگی پیش می‌روند و آنچه در کنار فراگیری علم و دانش مهم است، هماهنگی و یکپارچگی همه قوم‌های موجود در یک کشور است. بی‌شک، اقوام مختلف ایرانی به دنبال راهی هستند تا بتوانند فرهنگ و زبان خود را تقویت کنند و به دنبال راهکارهایی برای پایداری این اتحاد هستند. بر همین اساس تشکیل فراکسیونی به نام فراکسیون ترک‌زبان‌ها نیز برای تقویت این پایداری بوده و یکی از عوامل مهم برای ماندگاری و تقویت این فرهنگ و زبان در کشور بوده است اما با این همه باید گفت که هر کشوری دارای یک زبان مشترک است و نباید منافع مشترک یک ملت در جامعه با ترویج این باورها نادیده گرفته شود. مردم یک سرزمین مشترک، دارای منافع یکسان و واحد هستند و باید با یک زبان مشترک در مدارس به یادگیری علم و دانش بپردازند. 

اگر بخواهیم که این سرزمین پایدار بماند و زمینه برای توسعه کشورمان فراهم شود، باید به جای پرداختن به بحث‌های قومیتی و فرهنگی به دنبال راهکارهایی برای این یکپارچگی‌ها باشیم و استعدادهای فرزندان این سرزمین را به مراحل شکوفایی برسانیم. هر سرزمینی برای توسعه و پیشرفت، نیازمند یک زبان ملی است و منافع مردم در همین اتحاد است که با داشتن یک زبان واحد تامین می‌شود. البته داشتن یک زبان واحد به معنای از بین بردن و فراموشی لهجه و گویش‌های محلی نیست. باید در کنار ارج نهادن به زبان مشترک، گویش‌های محلی را نیز حفظ کنیم و با اعتبار بخشیدن به این زبان‌ها، زمینه را برای تقویت فرهنگ‌های اقوام مختلف ایرانی فراهم کنیم. حفظ گویش‌های محلی به معنای از دست دادن زبان ملی نیست؛ بلکه به معنای این است که کاری کنیم تا نسل‌های بعدی سرمایه‌های ملی و منطقه‌ای را از دست ندهند. بر همین اساس، به عقیده بنده باید زبان آموزش در مدارس، زبان مشترک ایران، یعنی فارسی باشد. بنده حتی با آموزش زبان روسی در مدارس نیز مخالف هستم زیرا امروزه زبان دانش در دنیا زبان انگلیسی است و برای ایجاد ارتباط با دانش‌ نباید آموزش زبان انگلیسی در مدارس را متوقف کنیم زیرا سال‌هاست که روی زبان انگلیسی سرمایه‌گذاری شده است و آموزش به زبان‌های دیگر جز ایجاد هزینه برای کشور، فایده دیگری ندارد.

بنابراین در مجموع باید گفت که برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی در دنیا و کشور خودمان باید آموزش به زبان انگلیسی و فارسی در اولویت کارها باشد؛ البته در کنار حفظ این زبان‌ها باید زمینه را برای نگهداری و حفاظت از گویش‌های محلی نیز تقویت کرد و میراث فرهنگی حفظ شود. هیچ قومی به تنهایی پایدار نمی‌ماند و برای پایداری گویش‌ها و فرهنگ‌های قوم‌های مختلف ایرانی باید سیستم ملی با همان زبان مشترک فارسی حفظ شود. به عبارت دیگر، نباید اصل، فرع شود و فرع نیز نباید جای خود را به اصل بدهد.