بیست و یکم آذرماهِ هزار و سیصد و بیست وپنج، تجلّی حماسه ای درخشان در سپهر سیاسی و ملی ایرانِ معاصر است.«ملت کهن و نجیبِ ایران» ثابت نموده که دست درازی و تجاوز به خاک و مامِ میهن عزیزمان ایران، در هر برهه ای ازتاریخ، هر قواره و عنوانی که داشته باشد، برایش پذیرفتنی نیست.
دوختن چشم طمع به تمامیت ارضی کشور، نه جای گفت و گو دارد و نه جای اغماض و کوتاه آمدن. هنوز خاک خرمشهرِ عزیزمان مرطوب است؛ مرطوب از خون پاکِ شهیدانِ ۸ سال دفاع مقدس. ملت بزرگوار ایران در گاهشمارملی خود، همه ی حماسه های ملی و میهنی را با عینکِ اتحادملی و بیزاری از دشمنانِ این آب و خاک می نگرند. پَرتو پُرتوانِ همین اتحاد و بیزاری، می تواند چشمِ هر شور چشمی به خاک ایران عزیزمان را کور کند، و جراتِ جسارت را از آنان بگیرد تا زبان و پای خود را به سمتِ منابع و منافع ملی، فرهنگ و خاکِ ایران زمین دراز نکنند.
صحبت از تمامیت ارضی ایران و خاک گهربار آن است. صحبت از منافع ملی مملکت ایران است. صحبت از غیرتِ ملت نجیب، رنجور و نازنین ایران است. غیرتِ ملی یعنی همان پیری که از آذربایجان تا خوزستان برای دفاع از خاک ایران، قهرمانانه پا به میدان رزم گذاشت؛ او باعشق به میهن، از منزل به جبهه رفت و با موجِ خمپاره ای در سرش، از جبهه به منزلش بازگشت.(این داستان واقعی ست) آری! او آمد و پسرش عازم شد؛ پیکرِ مطهر پسر، مفقود شده، اما پدر سالهاست منتظر! و در تمام این سالها، اجازه ی تعویضِ قفلِ زنگ زده ی درب منزلش را به کسی نداده است. او هر روز جمله ای را تکرار می کند: « پسرم فقط کلیدِ همین قفل را دارد؛ دوست ندارم وقتی برگشت، پشتِ در بماند»
آری وطن یعنی همه ی این جانسپاری ها. یعنی بدن قطعه قطعه شده ی جوان ایرانی در تقابل با فرقه ی پلید دموکرات، برای دفاع از خاک ایران. وطن، همان مادری ست که ایستاده مُرد، وقتی فرزندش در برابر چشمانش جانسپاری نمود.
باگرامی داشتِ شهیدانِ راهِ وطن، امروز نیز خواستار و منتظرِ خشکیده شدن کاملِ ریشه های وطن فروشیِ مزدورانی چون «جعفر پیشه وری» هستیم. امسال نیز در «۲۱ آذر»، سالروز «نجات آذربایجان» و «پالایش ایران از چنگال اهریمنان»، باری دیگر از مسئولین فرهنگی و مراجع تصمیم گیر در بدنه ی دولت، «تمنایی همگانی» را داریم: امیدواریم که این روزِ حماسی در «تقویم رسمی ایران» ثبت شود.
برای گرامی داشت «۲۱ آذر»:
ایرانِ من ای سرای باقی / عشقین دی داشیر دامارلاریمنان
یک باردگر دلت شکستند / قان دالغالانیر هاوارلاریمنان
ای خاکِ توصحنه ی حماسه/ یورقون وطنیم، سن اوسته اوللَّم
ای سرخیِ خونِ سربداران / سنسن کفنیم، سن اوسته اوللَّم
من آذری ام، میهنم ایران / بیتیمده عجب غملی جرس وار
ای دوست، بیاسخن بگوییم/ سیندیرمالی چوخ دَمیر قفس وار
