است که ایران یکی از حوزههای قوی شعر در جهان است.
این شاعر آذری در گفتوگو با ایسنا، درباره برچیده شدن کتیبههای شعرهای فارسی نظامی از مقبره او در کشور آذربایجان، گفت: در زبان ترکی به صورت تاریخی، ادبیات نبوده، ادبیات زبان ترکی – چه منظوم و چه منثور – به زبان فارسی نوشته شده است. حتا اسناد رسمی و نامههای جدی و قراردادها هم به زبان فارسی بوده و این اسناد در موزههای ترکیه موجود است. همه این مکاتبات به فارسی است.
او ادامه داد: وقتی ما قبول کردیم ادبیات آسیای صغیر، خوارزم و ترکستان و افغانستان از فارسی میآید، دیگر این نوع برخوردها بیدلیل است. نظامی شاعری فارسیسراست و او باید شاعری فارسیزبان به شمار آید. وقتی شاعری شعرهایش به فارسی است، چرا باید شعر او را از بین برد؟! این کار از تمدن به دور است.
مفتون امینی با اشاره به کشورهای تازه به استقلالرسیده گفت: این کشورها کمتر از 30 سال است به استقلال رسیدهاند، اما هنوز فرهنگ آنها قوام نیافته است. آنها نه در فارسی و نه در ترکی مطالعهای نداشتهاند و میخواهند به آزادی تظاهر کنند و برای خود فرهنگی دست و پا کنند. این حرکت در شمار همین اهداف است. اینکه آنها بخواهند شاعری فارسیزبان را ترکزبان بخوانند، درست نیست و راه به جایی نمیبرند.
این شاعر پیشکسوت همچنین تأکید کرد: آنها چند سال پیش هم شعرهایی ترکی از علیشیر نوایی، فضولی، شاه اسماعیل خطایی و ملا پناه واقف را به جای شعر نظامی جا زدند تا بگویند نظامی شاعری ترکزبان است، اما بعد دیدند که خیلی نمیشود با وصله این شعرها را به نظامی چسباند و برخی از این شعرها را حذف کردند.
مفتون امینی با اشاره به اینکه ما نیز تلاشی در جهت معرفی شاعران خود نکردهایم، گفت: معرفی این چهرهها از دست مردم خارج است؛ دولتمردان ما باید تلاش کنند این چهرهها را در دنیا معرفی کنند. باید مترجمان خوب خارجی را تشویق کنیم که ادبیات ما را ترجمه کنند. یکی از حوزههای قوی شعر در جهان، ایران است. بچه شاعرهای ما چیزی کمتر از شاعران مشهور جهان ندارند. عربها از پول نفت استفاده کرده و ادبیات خود را معرفی کردهاند، اما ما هزینهای برای این کار صرف نکردهایم.
او افزود: ما چون گرفتاریهای اقتصادی و سیاسی داریم، کمتر مجالی برای این کار پیدا کردیم و هنوز در درون خود کشاکش داریم. قبلا کشاکش بین ادبیات قدیم و جدید بود، اما حالا که ادبیات قدیم خودش را پس کشیده، باز هم بین خودمان دعوا داریم.
او تأکید کرد: نویسندهها آدمهای متواضعی هستند، اما شاعران خودشان را مقدم و راهگشا میدانند و بقیه را قبول ندارند. اما آن طرف اگرچه کار صحیحی نمیکنند، ولی در همین کار غلط هم با هم اختلاف ندارند و یکپارچه هستند.