در هفته های گذشته، دیپلماسی موثر ایران برای جلوگیری از توطئه کریدوز زنگروز که توسط مثلث باکو-ترکیه-اسرائیل پیگیری میشود، بار دیگر کاملا موفق عمل کرده است. در واقع در فاصله بین سالهای ۱۴٠٠ تا کنون، باکو چندین بار سعی کرد تا چند عملیات نظامی را در سیونیک راه اندازی کند اما هشدارهای نظامی و دیپلماتیک ایران مانع اجرای این دسیسه شد. از سوی دیگر برگزاری مانور نیروهای مسلح در سالهای ۱۴٠٠ و ۱۴٠۱ موجب خشم باکو و ایادی داخلی به ویژه لابی آنها شد.
اما پاسخ باکو به این سیاست ایران، بازداشت و شکنجه شهروندان خودش به بهانه «عاشق ایران بودن»، «ایرانپرست بودن» و غیره بوده است. البته لابی الهام علی اف نیز در داخل ساکت نمانده و از روی استیصال، دقیقا همسو با ادبیات باکو، مشغول لعن و نفرین «ایرانشهری ها» هستند.
آنها که مستقیما نمیتوانند از سیاست تعیین شده توسط مقام معظم رهبری و ستاد مشترک نیروهای مسلح انتقاد کنند و از سوی دیگر در توهم خود این سیاست را محصول ملّی گرایان میدانند با حمله لفظی به ایراندوستان، عقده های فروخفته خود را خالی میکنند.
جدای از اینکه از نظر این گروه بیگانه پرست، «ایراندوستی» جرمی نابخشودنی است، آنها این ارزش اجتماعی را مانعی بزرگ در مسیر تضییع منافع ملی و مصالح عالیه مملکت می پندارند.
به هر حال این عده با گرفتن امتیازات بازرگانی و تجاری از باکو موظف به «تأمین منافع علی اف» هستند و هنگامی که قادر به برآورده کردن این خواسته ها نباشند، از روی ناچاری در شارع عام، جیغ بنفش می کشند.
از یک سو، رسانه های باکو دستگیری بیش از ۵٠٠ تن از شهروندان این کشور را در قالب بازداشت «ایران پرستان» مخابره میکنند و در سوی دیگر، لابی باکو در داخل ایران، مانند یک مار پیر زخمی به خود می پیچند و زبان به لعن و نفرین ایراندوستان باز کرده اند.
بی دلیل نیست که جیغ های بنفش این جماعت ورشکسته و مزدور، همزمان با دور جدید تلاشهای باکو جهت حمله به مرزهای مشترک ایران و ارمنستان و ترابری سلاح از اسرائیل به باکو، به آسمان برخاسته است.
در سیاست، هر واکنش در زمان معین، علت خاص خود را دارد و باید دید کنشگر حوزه عرصه عمومی در چه زمانی، چه چیزی را هدف قرار میدهد و این حملات چرا در لحظه کنونی ظاهر شده است.
چرا این جماعت ریاکار و متظاهر، تا کنون نسبت به بازداشت دینداران و شیعیان در باکو، حتی یک کلمه اظهار نظر نکرده اند؟ پاسخ این پرسشها، خود به خود، ما را به منطق عملی این جریان رهنمون خواهد کردـ
البته در هفته های آینده که تلاش باکو برای آغاز جنگ، بیشتر خواهد شد، ستون پنجم دشمن نیز در داخل کشور به ویژه تبریز، با محوریت حمله به یک طیف سیاسی-فکری خاص که از قضا هیچ نقشی هم در قدرت ندارد، بیشتر خواهد شد.
البته پرواضح است که این تقلاها، در عمل برای منفعل کردن سیاست دفاعی و نظامی کشور و احیانا، ایجاد یک ناآرامی محلی در استان در صورت حمله باکو به سیونیک، انجام می پذیرد.
