اگر بخواهیم که این سرزمین پایدار بماند و زمینه برای توسعه کشورمان فراهم شود، باید به جای پرداختن به بحث‌های قومیتی و فرهنگی به دنبال راهکارهایی برای این یکپارچگی‌ها باشیم و استعدادهای فرزندان این سرزمین را به مراحل شکوفایی برسانیم. هر سرزمینی برای توسعه و پیشرفت، نیازمند یک زبان ملی است و منافع مردم در همین اتحاد است که با داشتن یک زبان واحد تامین می‌شود. البته داشتن یک زبان واحد به معنای از بین بردن و فراموشی لهجه و گویش‌های محلی نیست. باید در کنار ارج نهادن به زبان مشترک، گویش‌های محلی را نیز حفظ کنیم و با اعتبار بخشیدن به این زبان‌ها، زمینه را برای تقویت فرهنگ‌های اقوام مختلف ایرانی فراهم کنیم. حفظ گویش‌های محلی به معنای از دست دادن زبان ملی نیست؛ بلکه به معنای این است که کاری کنیم تا نسل‌های بعدی سرمایه‌های ملی و منطقه‌ای را از دست ندهند. بر همین اساس، به عقیده بنده باید زبان آموزش در مدارس، زبان مشترک ایران، یعنی فارسی باشد. بنده حتی با آموزش زبان روسی در مدارس نیز مخالف هستم زیرا امروزه زبان دانش در دنیا زبان انگلیسی است و برای ایجاد ارتباط با دانش نباید آموزش زبان انگلیسی در مدارس را متوقف کنیم زیرا سال‌هاست که روی زبان انگلیسی سرمایه‌گذاری شده است و آموزش به زبان‌های دیگر جز ایجاد هزینه برای کشور، فایده دیگری ندارد.
بنابراین در مجموع باید گفت که برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی در دنیا و کشور خودمان باید آموزش به زبان انگلیسی و فارسی در اولویت کارها باشد؛ البته در کنار حفظ این زبان‌ها باید زمینه را برای نگهداری و حفاظت از گویش‌های محلی نیز تقویت کرد و میراث فرهنگی حفظ شود. هیچ قومی به تنهایی پایدار نمی‌ماند و برای پایداری گویش‌ها و فرهنگ‌های قوم‌های مختلف ایرانی باید سیستم ملی با همان زبان مشترک فارسی حفظ شود. به عبارت دیگر، نباید اصل، فرع شود و فرع نیز نباید جای خود را به اصل بدهد.
