همایش بین المللی تبریز و انقلاب مشروطه ایران، با حضور چهره هایی مانند امام جمعه، شهردار، رئیس دانشگاه آزاد تبریز، مدیرکل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، مسئولان بسیج فرهنگیان و … برگزار شد.
به گزارش وب سایت خبری- تحلیلی آذریها، این همایش که با حضور چند اتوبوس و مینی بوس از کارمندان دانشگاه و ادارت مرتط به عنوان تماشاگر و شنونده برگزاری شد، نتوانست مخاطب زیادی از بین جوان و دانشجو جلب کند و یا حرفی جدیدی برای گفتن داشته باشد.
این نمایش بین المللی(!) در حالی انجام گرفت که هیچیک از دانشگاهیان و پژوهشگران برجسته کشور در حوزه مشروطه (دستکم به استناد گزارش های منتشر شده) در این نشست حضور نداشتند. حتی رسول جعفریان و علی اکبر ولایتی نیز که ابتدا قرار بود در این نشست حضور پیدا کند، در همایش غایب بودند.
به این ترتیب در غیاب چهره های دانشگاهی معتبر، محمد مهدی عبدخدایی از گروه فدائیان اسلام بارزترین چهره این نشست علمی (!) بود که بخش مهمی از سخنرانی خود را وقف حمله به احمد کسروی ( کسی که توسط فدائیان اسلام ترور شده است) نمود. عبدخدایی در بخشی از سخنرانی خود، اظهار داشت که «احمد کسروی را نمی توان به عنوان یک مورخ تلقی کرد!»
در حالی که اتفاقا بسیاری معتقدند که نظرات کسروی را باید صرفا در حوزه تاریخ جدی گرفت نه حوزه های دیگری مانند مذهب، ادبیات. حضرت امام خمینی (ره) در بیانات خود با اینکه شدیدترین انتقادها را از کسروی دارد، وجه تاریخ نگاری وی را قبول دارد. برای مثال در تفسیر سوره حمد می گوید:
«کسروی یک آدمی بود تاریخ نویس، اطلاعات تاریخی اش هم خوب بود، قلمش هم خوب بود؛ اما غرور پیدا کرد. رسید به آنجایی که گفت من هم پیغمبرم. ادعیه را هم، همه را کنار گذاشت؛ اما قرآن را قبول داشت».
بقیه سخنرانی ها و محتواهای تولید شده در همایش و حاشیه آن مشابه اظهارات فوق، حاوی حمله و انتقاد به رجال سیاسی قدیم تبریز مانند حسن تقی زاده، احمد کسروی، غربگرا تلقی کردن مشروطه خواهان و… بود که روایتی رسمی از تاریخ مشروطه به شمار می رود و اگر این همایش برگزار نمیشد، مشابه آن در کتب درسی و یا برنامه های صداوسیما وجود داشت و نیازی به برگزاری همایش جهت تکرار آن نبود. (برای دیدن تصاویر این همایش کلیک کنید)
به هر حال نتیجه دعوت نکردن از پژوهشگران و اساتید معتبر و شناخته شده ، بی رونقی همایش مزبور، جولان مسئولان سیاسی و عدم استقبال مردم عادی و دانشجویان واقعی بود. البته حضور مسئولان شهری و استانی در نشست های دانشگاهی نه تنها عیب نیست بلکه نقطه قوت همایشها به شمار می رود به شرطی که در این نشست ها، اساتید و دانشمندان واقعی نیز حضور داشته باشند تا مسئولان اجرایی که فرصت مطالعه ندارد، با حضور در پای درس اساتید، با مباحث علمی بیشتر آشنا شوند.
اما همایش مذکور نه تنها خالی از «علم» بود بلکه حتی برخلاف نام آن نیز بین المللی محسوب نمیشد. ادعای بین المللی بودن این همایش در حالی است که مسئولان آن نتوانستند حتی یک سخنرانی مهم از سایر دانشگاههای ایران را به عنوان مخاطب دعوت کنند. اگر دقیق تر شویم خواهیم دید که حتی اساتید تاریخ و علوم سیاسی دانشگاه تبریز و بیشتر اعضای هیات علمی خود دانشگاه آزاد نیز در این همایش غایب بودند و همین نکته اخیر سطح علمی آن را هویدا می سازد.
این وضعیت وخیم که همایشی علمی در باب مشروطه را به «فرش قرمز سلبریتی های سیاسی» تبدیل میکند، نتیجه تنگ نظری و برچسب زدن به چهره های دانشگاهی است.
هنگامی که مسئولان برگزاری همایش در مرحله تصمیمگیری، دهها استاد و نویسنده معتبر را از دایره سخنران های اصلی حذف میکردند، باید به فکر این روزها می بودند که با افراد تکراری و سخنان تکراری نمی توانند همایشی آکادمیک برگزار کنند و حداقل تاثیر را در جامعه داشته باشند.
همایش اخیر هشداری باشد برای مسئولان که با ایزوله کردن خود به وسیله افکار تنگ نظرانه، نه اثرگذاری اجتماعی خواهند داشت و نه به اهداف اولیه خواهند رسید.
برگزاری یک نشست علمی محدود که مخاطبان آن از بدنه مردم و جوانان باشند، ارزشی بیش از همایش های نمایشی دارد که رجال سیاسی و نظامی در صف اول آن و مدیران استانی در ردیف دوم و … به ترتیب درجه و مزایای نشسته و شاهد سخنرانی های تکراری باشند. آن هم سیاسیونی که پس از سخنرانی خود و یا حدااکثر همکاران دیگرشان همایش را ترک می کنند و حاضر به تماشای چند سخنرانی از پژوهشگران واقعی نمی شوند!
مسئولان دانشگاه آزاد از فردا در این باره تفکر کنند که بود و نبود این همایش چه تفاوتی در جامعه گذاشت؟ فحاشی و انتقاد از کسروی و تقی زاده، مشروطه مشروعه، نقش علمای بزرگ و … که تحصیل حاصل است، پس این همه زحمت و هزینه برای چیست؟
به امید برگزاری همایش های موفق و بهتر توسط دانشگاه آزاد.