به خیابان‌ها بیایند.
سناریو نا امن سازی و جنگ‌شهری در تبریز و ارومیه در حالی با اصرار پیگیری می شود که ارتجاع قومی حتی نتوانست 300 نیروی فعال به خیابان بیاورد. اگر نگاهی به تصاویر و فیلم‌های منتشر شده بیاندازیم خواهیم دید که در تمامی تصاویر که از زاویه بسته هم گرفته شده است فقط عده‌ای انگشت‌شمار با پلاکارهای مشخص دیده می‌شوند. شمار این تظاهر کنندگان چند نفر است؟ آیا برای توهینی به این وسعت نباید تعداد بیشتری به خیابان می‌آمدند؟ عدم استقبال از اردوکشی خیابانی را باید در چارچوب انزجار مردم از نفرت پراکنان قومی موسوم به پان ترجمه کرد.
کسانی که با تبریز و بازار تبریز آشنا هستند می دانند که معرکه‌بازان و مارگیران سر بازار وقتی معرکه می‌گیرند دست کم 300-400 نفر برای تماشای این معرکه جمع می شوند.
به راستی اگر محل تعیین شده برای تظاهرات بازار و معابر پرترافیک نبود، بلکه محوطه ای خلوت می بود چند نفر از جمعیت 35 میلیونی آذربایجان (به قول این گروه) به میدان می آمدند؟ و اکنون که در روز 18 آبان این اتفاق افتاد جمعیت تظاهر کننده در شهرها چند نفر بود؟
عدم استقبال بدنه مردم از چنین حرکات های نابجا و ضد امنینی نشانگر ضریب نفوذ کم قومیت گرایان در میان مردم است و نشانگر شکست پروژه ضد ایرانی است که در عرض چند روز و با جوسازی بی.بی.سی و العربیه ایجاد شد.
